Hier en nu (we leven echt)

Tussen al het gedonder en gezwets,
de eindeloze nutteloze gesprekken,
van liefdes en eenmaligheden naar ‘alcohol was de schuld’,
van ‘ik wil gewoon even iemand’ naar ‘ik mis je’
en alles in verwarring gehuld.
Wat iedereen wel niet heeft geprobeerd aan alcohol, poedertjes en pilletjes,
want we leven echt van moment tot moment in het hier en nu!

En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt, we leven echt!
En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt!

We leven tussen de feestjes en neukpartijen,
de eindeloze nutteloze schuldgevoelens.
Van erbij willen zijn en horen naar te ver zijn gegaan.
Van nog een glaasje wijn naar tollen in het rond
en landen kotsend op de grond.
Hoe vaak iedereen wel niet de nacht doorgaat, doorhaalt, door maalt en de volgende dag weer straalt,
want we leven echt van dag tot dag in het hier en nu!

En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt, we leven echt!
En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt!

We leven tussen de eenzame momenten en onzekerheden,
de eindeloze nutteloze opfokkerij
door vrienden en collegae, externen – maar meer intern.
Van een twijfel naar gevolgen waar je al op had gehoopt
naar een andere bedoening, onverhoopt.
Hoe vaak iedereen zijn grenzen overschrijdt, verzet, vergeet, niet wilde maar deed en door blijft gaan,
want we leven echt van vroeg tot laat in het hier en nu!

En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt, we leven echt!
En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt!

We leven tussen pijnlijke stiltes en problemen,
de eindeloze nutteloze zelfhaat.
Van ‘hoe heb ik dat kunnen doen?’ naar ‘ik kan mij niet vertonen’,
van ‘hoe ben ik hier gekomen?’ naar ‘hoe zal het verder gaan?’,
maar nooit eens even echt stil blijven staan.
Hoe vaak iedereen zich wel niet verkijkt, voelt en baalt, denkt, dacht, faalt, walgt maar blijft verkijken,
want we leven echt van hier tot daar in het hier en nu!

En jij nog het meest en ik nog het meest:
we leven echt, we leven echt!
En jij nog het meest en ik doe mee:
we leven echt, we leven!

Het tafereel

Als jij nou eens voor mijn raam zou staan
Even klopt al heb ik je al gezien
Naar mij zwaait en op je lippen bijt
Hopend dat ik je naar binnen laat

Maar blijft wachten op een zet van mij
Ondertussen al je jas uit doet
Grappend ook alvast een knoopje los
maakt van je mooie witte blouse

Een hand langzaam door je haren haalt
terwijl je mij strak in mijn ogen kijkt
Plagend afwent en mijn blik weer vangt
en dan een beetje ongeduldig lijkt

Je schouders ophaalt en je hoofd eens schudt
En een blik op je horloge werpt
Daarna nukkig naar mijn voordeur wijst
en waarschijnlijk "doe eens open" zegt

Na een tijd maar weer je jas aandoet
Een stap dichter bij het raam komt staan
Een dramatisch lange pauze neemt
vervolgens zachtjes "doe eens open" roept

Terwijl ik roerloos op mijn bank vertoef
en schaapachtig zit te kijken
naar dit tafereel vol ongemak
zelf niet weet wat ik nu doen moet

Ik had dit nu eenmaal niet verwacht
dus mij er ook niet echt op voorbereid
verkeerde in een gechoqueerde stand
omdat ik hier steeds van gedroomd had

Want in mijn hoofd was ik al opgestaan
en had je snel binnengelaten
De witte blouse van je lijf gescheurd
en verkeerd in alle staten

Alle plekken op je lijf gezoend
mijn handen tig keer door je haar gehaald
Iets te vaak aan je arm gevoeld
en jou alles met mij laten doen

De nacht samen veel te lang gemaakt
ook de ochtend nog zien worden
rozig nog een keer je arm gekust
door de liefde dik en hard geraakt

O, was ik nou maar opgestaan
Had ik dat nou maar gedaan
Dan was het zoals ik beschreef gegaan
Maar jij hebt nooit voor mijn raam gestaan

Connectie / Vitrine

(een stukje brainstorm / gedachte)

Ik heb mensen niks te vertellen.

Ik ben gewoon benieuwd wat voor gewoontes verschillende personen kunnen hebben.
Ik ben benieuwd naar hoe anderen van mij verschillen en hóe dan.
Ik ben benieuwd hoe werelden van anderen er uit zien
Hoe zíj ergens naar kijken en iets zien.

Hoe een ander een keuze over het eten maakt.
Een eerlijke keuze. Benieuwd naar de ander zijn beweegreden.

Om mijzelf meer perspectieven te bieden en mijzelf daardoor een grotere wereld te geven. Figuurlijk. Maar dus wel om mijn eigen grenzen en muren te kunnen weerleggen en mijzelf meer ruimte te geven.

Waar ik dus aandacht aan wil spenderen is beweegreden en perspectief.

De link met het nummer Vitrine?

COMMUNICATIE

Inspiratie.

Soort van.

Eigenlijk ook weer niet.

Ik ben aan het werk en las mijn ‘DAGBOEK’;

“We pakken de draad weer op”

en toen radiostilte…

Radiostilte.

Ja… dat ging niet helemaal zoals je had voorspeld, heh? Maakt niet uit… Zo gaan die dingen nu eenmaal.
Je hebt een idee, je bent stoked, je bent geïnspireerd, je wilt écht! Je raakt afgeleid, je hebt andere dingen te doen, je wilt graag slapen, je moet nog even eten, je wilt jezelf even afsluiten, je gaat wat drinken met vrienden, je hebt een optreden, je bent aan het reizen, je bent afgeleid. Zo erg afgeleid.
Op dit moment ben ik eigenlijk ook afgeleid *er rijdt een auto voorbij* maar ik probeer. Okee? Ik probeer.
*Rijdt weer een auto voorbij*
*En nog één*
Zucht.

Ik wilde alleen maar even communiceren dat ik wil dat dit dagboek leeft.
Ik wil weer proberen er voor te zorgen dat het bestaat en een rol krijgt. Nu is het oud. Het betekent niets.
Straks, wanneer ik er hopelijk wel meer in schrijf, betekent het nog steeds niets hoor, wees maar niet bang.

Kan je het nog volgen? Ik niet helemaal.
Ondertussen heb ik ook al weer honger gekregen.

Ik kom zo bij je terug!

(dat is een grapje, ik kom niet zo bij je terug, dat gaat weer even een tijdje duren)

OPPAKKEN

Vanaf nu pakken we de draad weer op.

Vanaf nu gaan we ergens aan bouwen.

Vanaf nu gaat er gegraven worden.

We waren al aan het bouwen.

We waren al aan het graven.

Maar nu gaan we dieper.

Vanaf nu pakken we de draad weer op.

WAAR BEN JE?

Ik. 

Ik. Ik.

Waar ben je op dit moment?
Fysiek, mentaal.

Zoekende, als een malle.

Wat doe je?
Waarom doe je dat?
Voor wie doe je dat?
Voor jezelf?

Nee… zéker niet voor mijzelf.

We gaan in cirkels, of.. ík ga in cirkels.
Ik besef dingen die ik mij al eerder heb beseft. Dan vraag ik mij af of ik eigenlijk ooit wel lessen leer.

Die muur waar je af en toe tegenaan loopt lijkt zo vaak dezelfde muur.

Moeten.
Waarom doen we dingen?
Omdat we die willen doen of omdat we die dingen moeten doen?
Van onszelf of van anderen?

Ik MOET teveel.

Waar waren we?
Of.. waar was ík?
Waar was jij?

Zeker op een goeie plek.
Een mooie plek.

Geen land mee te verzeilen, of geen pin aan vast te maken, de draak aansteken, wegkwijlen.

Ik ga er weer vandoor.

Ik.

DWALEN

Ik wou iets schrijven over soms niet kunnen schrijven en soms weer wel.

In een soort opwelling inspiratie hebben.

Af en toe voelt het stom. Informatie in je opnemen maar niemand iets terug kunnen geven, zo lijkt het dan. Waarschijnlijk doe je dat wél, maar niet zo bewust.

Ik schrijf meestal in opwellingen.
Een heftige emotie of situatie die er uit geschreven moet worden. Dan zijn er geen remmen meer, geen drempels. Het moet vooruit, het moet er uit.
De zinnen die er dan worden gevormd voelen dan vaak zo ‘echt’ dat het niet meer veranderd mag worden. Zó voelde ik me.

Waarom moet je dan een tijdje een spons zijn?
Drukte?

Een liedje is ook een soort ontwikkeling. Een soort verwerking.
Klinkt ook niet gek.

Een liedje staat dan voor een situatie. Wanneer ik dat liedje dan weer speel komt de situatie weer boven, dan hebben we het er weer even over…

Ik wil niet onbegrijpelijk zijn.
Alhoewel… Niet begrepen worden heeft ook wel iets.

Ik draai nu door.

Ik denk dat dit de opwelling was.

NIEUW, WAT?

Mijn overtuiging is een stuk gaan wandelen. Zonder mij.
Af en toe zie ik mijn overtuiging weer ergens lopen en lukt het mij om hem een beetje in het zicht te houden, maar te vaak ben ik hem weer kwijt en loop ik in mijn eentje te dwalen.

En dat dwalen is vermoeiend.

…Waar wou ik heen?

Ik heb ruimte gekregen om wat dieper te graven naar antwoorden of juist vragen. Toen kwam ik achter dingen.

Ik wil bijvoorbeeld wel eens naar buiten gaan en tegen iemand zeggen hoe lekker ik net binnen zat.
En dat hij of zij dan zegt dat hij of zij ook lekker binnen zat.
En dan gaan we eens samen binnen zitten.

Onder mijn steen weet ik waar ik moet zijn.
Maar mijn steen is best wel zwaar.
Ik moet er dus niet al te lang onder blijven zitten.
Zeg maar…

ESTHER DE JONG, ZOIETS.

Mensen meegevoerd te zien worden door de muziek.

Het is meer een sfeer, een gevoel.

Soms.
Soms.
Soms ja.

DE VIERDE DAG

Mijn linkeroog laat mankementen zien.

Ik kom later bij je terug.