Ik wou iets schrijven over soms niet kunnen schrijven en soms weer wel.
In een soort opwelling inspiratie hebben.
Af en toe voelt het stom. Informatie in je opnemen maar niemand iets terug kunnen geven, zo lijkt het dan. Waarschijnlijk doe je dat wél, maar niet zo bewust.
Ik schrijf meestal in opwellingen.
Een heftige emotie of situatie die er uit geschreven moet worden. Dan zijn er geen remmen meer, geen drempels. Het moet vooruit, het moet er uit.
De zinnen die er dan worden gevormd voelen dan vaak zo ‘echt’ dat het niet meer veranderd mag worden. Zó voelde ik me.
Waarom moet je dan een tijdje een spons zijn?
Drukte?
Een liedje is ook een soort ontwikkeling. Een soort verwerking.
Klinkt ook niet gek.
Een liedje staat dan voor een situatie. Wanneer ik dat liedje dan weer speel komt de situatie weer boven, dan hebben we het er weer even over…
Ik wil niet onbegrijpelijk zijn.
Alhoewel… Niet begrepen worden heeft ook wel iets.
Ik draai nu door.
Ik denk dat dit de opwelling was.